' kolejna (nie)bnalna historia miłosna - 5 randek ' historia czwarta 3/5

- Z tobą nic nie jest normalne – zaśmiałam się – kiedy mówiłeś, że mam się ładnie ubrać spodziewałam się wykwintnej restauracji , a nie jakiegoś obskurnego lokalu , gdzie sprzedają najlepszą pizze w mieście.

- A nie był to najlepsza pizza jaką jadłaś ?

- Owszem była – trzymaliśmy się za ręce idąc jedną z alej parku. Było późne listopadowe popołudnie, zapadał zmrok, naszą drogę oświetlały gęsto rozstawione lampy, które nadawały całej tej sytuacji romantyzmu.

- Ale to jeszcze nie koniec – w jego oczach mogłam dostrzec te nieznośne chochliki które zawsze zwiastowały problemy ale zestawione razem z tym nieziemskim uśmiechem był początkiem mojej zguby, gdyż nigdy nie potrafiłam odmówić. – Zobacz – obrócił mnie o 90 stopni i ujrzałam lodowisko ze sporą ilością ludzi.

- Ty chyba nie planujesz . . . –nawet nie musiałam kończyć , po jego minie od razu wiedziałam jaka jest odpowiedź.

- Zobaczysz będzie fajnie – zachęcał mnie , jednocześnie popychając do przodu – zobacz tylko na ich miny wszyscy są zadowoleni , będzie fajnie – zaciągnął mnie do szatni. Po rozglądał się chwile za łyżwami dla siebie , a potem znalazł i dla mnie – jeśli naprawdę nie chcesz to cię nie zmuszam – patrzył proszącym wzrokiem na mnie.- No to jak ?

- . . . chodzi o to że ja nie potrafię dobrze jeździć – patrzył na mnie ze zdziwieniem i  zaśmiał się pod nosem , ale kiedy spojrzał na moją lekko zdenerwowaną minę od razu z poważniał.

- spokojnie , nauczę cię – posadził mnie na ławce tuż obok drzwiczek na lodowisko i zdjął ze mnie moje buty , poczym pomógł mnie nałożyć łyżwy – tak wystarcz, nie za mocno – spytał się mnie sznurując mi łyżwy.

- Jest idealnie

- No to co ? gotowa ? – podał mi rękę – trzymaj się mnie – kiedy wyszliśmy na lód moje nogi zrobiły się jak z waty i straciłam równowagę – mam cię – wpadłam w jego ramiona –kolejna próba ?- powoli odsunął się ode mnie , a ja ruszyłam. Na początku nieco niezgrabnie , ale z czasem nabierałam wprawy.

- Wychodzi mi , wychodzi mi ! – zaczęłam krzyczeć z podekscytowania.

- Wiedziałem , że ci się uda. W końcu jesteś wspaniała.

- Dziękuu… - nie dane mi było skończyć

- A teraz patrz na jeszcze wspanialszego mnie – wyjechał na środek i zaczął kręcić się w kółko. Po chwili wrócił do mnie , dumny ze swoich popisów – dobrze mi poszło ?

- Tak – uwielbiałam tą jego pewność siebie wymieszaną z dozą nieśmiałości – to było piękne – i znów wróciliśmy do kręcenia się w kółko. Co chwilę mogłam poczuć jego wzrok zawieszony na mojej twarzy.

- Posłuchaj , nie ważne czy wszystko dookoła nas zmieni się , chcę abyś wiedziała że my zawsze pozostaniemy tacy sami. Ja zawszę będę cię kołach i mam wielką nadzieje ,że tak samo będzie z tobą.  Ja po prostu wiem ,że nie mógłbym żyć bez ciebie. – chwile takie jak te nie zdarzały się często. Zazwyczaj on był zabawną i szaloną osoba , takim lekko duchem. Trudno było z niego wykrzesać odrobinę powagi , więc naprawdę byłam wdzięczna kiedy mówił coś takiego , w tedy mogłam poczuć się ‘bezpiecznie’. – Tylko popatrz tam ? – zobaczyłam parę łyżwiarzy którzy wyczyniali niezwykłe rzeczy – też tak chcę – powiedział kiedy mężczyzna chwycił kobietę za nogę i zaczął nią kręcić dookoła siebie.

- Nawet sobie nie myśl ! – od razu zaprotestowałam.

- Nie ufasz mi ? – znów te iskry , ale tym razem połączone z małym szantażem – z reszta nie ważne , wszystko i tak się ułoży.

- Nie , nie nie , nie , Harry nie – próbowałam przemówić mu do rozumu , ale to nie poskutkowało. W ogóle mnie nie słuchał. Podjechał bliżej i chwycił mnie za talię , usiłując podnieść do góry , niestety to nie poskutkowało. Automatycznie znaleźliśmy się na ziemi.

- Wezwijcie pogotowie – doszły mnie jakieś krzyki z tyłu. Kiedy chciałam się podnieść poczułam straszny ból w kostce i syknęłam z bólu.

- Coś nie wyszło – usłyszałam Harrego – Ile ty ważysz ?- próbował rozluźnić sytuację jednym ze swoich głupich żartów , natomiast ja posłała mu gniewne spojrzenie.

- A nie mówiłam ? – powiedziałam z ironią w głosie.- Mówiłam ,żebyś tego nie robił.

- Proszę się mnie złapać – rozkazał jeden z sanitariuszy z karetki która właśnie podjechała , bez protestowania zrobiłam to co mi kazano i kiedy zabandażowali mi już stopę , mówiąc że to tylko stłuczenie, poczułam ulgę. – Jeśliby się pani źle czuła proszę zgłosić się do szpitala na tomografię ,jak na razie to wszystko. Moja koleżanka zajmuje się jeszcze Pani chłopakiem. Chciała by pani go zobaczyć?- kiwnęłam głową , a mężczyzna pomógł mi się dostać na ławkę naprzeciwko której siedział Harry. Miał on zabandażowaną rękę.

- . . .

- Takie wiem to moja wina – powiedział zanim zdążyłam się odezwać – naprawdę nie chciałem aby tak to się skończyło. Ja nawet nie pomyślałem , że coś takiego może się stać – tak właśnie myślałam.

-Proszę się nie ruszać – sanitariuszka z niepokojem na twarzy , zaczęła badać puls Harrego – jest duże prawdopodobieństwo ,że może mieć pan wstrząs mózgu. Musimy na tych miast jechać do szpitala.

- Proszę o jeszcze  5 minut , muszę zakończyć tą rozmowę.

- Nie ma na to najmniejszych szans – Harry został niemal siłą wciągnięty do karetki , ale zanim zatrzasnę się drzwi zdążył wykrzyczeć :

‘Następna randka będzie lepsza. Obiecuję ‘

- O ile się ona w ogóle odbędzie. . .