' kolejna (nie)bnalna historia miłosna - 5 randek ' historia czwarta 2/5

- Mogę już otworzyć oczy ? – znajdowaliśmy się w jakimś naprawdę hucznym miejscu. Słyszałam ludzkie krzyki i szczęk maszyn.

- Poczekaj jeszcze chwilę – trzymał swoje ręce przy moich oczach tak abym nie podglądała. - Okey , teraz usiądź tu sobie, a ja coś przyniosę. – Szczerze mówiąc nie tak wyobrażałam sobie naszą 2 rocznice, ale on zawsze robi coś ‘innego’. Coś czego nigdy nie można się spodziewać. – Dzięki ,że poczekałaś , proszę to dla ciebie – jak tylko usłyszałam jego głos otworzyłam oczy.

Znajdowaliśmy się w wesołym miasteczku , a on trzymał dwa karmelowa jabłka. Muszę powiedzieć ,że to wszystko wyglądało niesamowicie. Czarne niebo z tysiącem gwiazd i lśniące wszystkimi barwami tęczy neony. Wesoła muzyka w tle, zapach popcornu i on z tym jak zawsze pogodnym uśmiechem.

- Przepraszam ,że musiałaś czekać. – Wzięłam jabłko , a on chwycił mnie za rękę – Gotowa na więcej ? – skinęłam głową. – więc chodźmy.

Przeszliśmy dość spory kawałek, mijając tłumy ludzi, aż w końcu dotarliśmy do koła młyńskiego. Karuzela miała w pewnym rodzaju dość specyficzną atmosferę.

- No to ruszamy – kiwnął ręką , dając znać jednemu z klaunów ,że możemy ruszać. – bardzo chcę abyś to wszystko zobaczyła. . . tam w oddali jest mój stary dom, gdzie mieszkaliśmy zanim zmarł mój tata.. a tam jest plac zabaw, gdzie wraz z kolegami uciekaliśmy z lekcji i paliliśmy..

- Jak byłeś w liceum ?

- Tak jakby. . kończyłem.. podstawówkę – zakaszlnął – kiedyś byłem dość niesfornym dzieckiem , wiesz ten buntowniczy okres – próbował się tłumaczyć, a potem wrócił  podokazywanie mi reszty miejsc – kocham cię , dla tego chcę , abyś wiedziała o mnie wszystko – przejechał dłonią po policzku –nie tylko moją dobrą , ale też złą stronę. – zbliżył się tak  ,że nasze czoła się spotkały – jesteś dla mnie naprawdę ważna – przejechał palcem po mojej dolnej wardze – to dla tego cię tu zabrałem – czułam jego oddech na swoich ustach – bo widzisz, jeśli pocałujesz kogoś  na samym szczycie koła młyńskiego , to będziesz z tym kimś na zawsze. – zamknął oczy i cały się zaczerwienił. –ale nie chce robić tego bez twojej zgody. Więc czy mogę ? – byliśmy prawie na samym szczycie, Kidy sobie uświadomiłam , że on naprawdę czeka na moją zgodę. Zbliżyłam się jeszcze bliżej do niego , tak że bez problemu słyszałam bicie jego serca.

- tak – wyszeptałam , a on się nachylił i mnie pocałował. Z tego wszystkiego zaczęłam płakać.

- Ej , wszystko w porządku ? Nie płacz – w jego głosie bez problemu można było usłyszeć radość, przytulił mnie i wytarł moje łzy – wszystko jest dobrze , chodź – nawet nie zauważyłam ,że jesteśmy już na dole, a spora grupa ludzi przyglądała się temu wszystkiemu. Kiedy tylko wysiedliśmy zaczęli klaskać, a Liam się ukłonił.

- Dziękujemy bardzo- myślałam ,że spłoną ze wstydu.

- To było takie piękne ! – powiedziała jedna ze stojących tam dziewczyn, ale nie reagowałam na to. Lima zauważył ,że czuję się speszona i w tedy zasłonił moją twarz swoim czerwonym szalikiem. Ruszyliśmy bez słowa w stronę wyjścia.

- Lepiej się już czujesz ? – zapytał ze złowieszczą radością w głosie – nie wiedziałem ,że jesteś taka nieśmiała. – Nie wytrzymał i wybuchł śmiechem.

- Mam dość – rzuciłam w niego szalikiem i odeszłam od niego, a on natychmiast ruszył za mną.

- Spokojnie , nie denerwuj się. Ja tylko żartuję. – przytulił mnie od tyłu – wiesz ,że cię bardzo kocham. – nie byłam na niego zła , ale powinnam przynajmniej przez chwilę się jeszcze na niego poobracać, niestety nie mam na to serca.

- wiem – obrócił mnie twarzą do siebie i zaczął owijać z powrotem szalik, ale tym razem wokół mojej szyi.

- więc pozwól mi to usłyszeć – zatrzymał się – powiedz ,że mnie kochasz – on robił to specjalnie , wiedział ,że nie lubię mówić o tym głośno – no chyba że tak nie jest.

- Ja. . .

- tak ?

- ja ciebie też – wyjąkałam, ledwo oddychając.

- ty mnie też coo ? – ale on dalej nie dawał za wygraną.

- jaa. . .  – cała zbladłam i poczułam się jakbym miała zemdleć – ja cię . . .

- okey , wystarczy – pocałował mnie w czoło – pamiętaj małe kroczki. Co powiesz na misia – skierował się do stoiska z piłeczkami.

- . . . kocham – powiedziałam ,ale on był za daleko aby usłyszeć.

-  Patrz tylko na wspaniałego mnie – powiedział kiedy się zbliżyłam , a potem przybrał najpoważniejszą minę jaka  niego widziałam i rzucił. Zdziwił mnie fakt ,że na 3 rzuty wszystkie były trafione. – proszę to dla ciebie – podał mi wielkiego brązowego misia z czerwoną kokardką.

- Dziękuje. – uśmiechnęłam się kiedy zobaczyłam ,że moja maskotka jest tylko troszkę mniejsza ode mnie.

- Może wezmę ją od ciebie ? – zaproponował Liam , który wraz ze sprzedawcą z trudem powstrzymywali się od wybuchnięcia.

- Nie, dziękuje. Sama dam radę –powiedziałam z lekką irytacją w głosie i ruszyłam na przód. – No to co teraz ?

- Krótka przerwa ?- usiedliśmy przy stoliku, naprzeciwko siebie, a ja trzymałam na kolanach misia. – I jak cię się podoba ?

- Jest zabawnie.

-Naprawdę ?

- Tak

- Wiesz . . .

-Co ? – nastała chwila ciszy.

- . .  że nigdy nie miałem tak morderczych zamiarów wobec zwykłego pluszaka … On mi zasłania całą ciebie! Jaj mam patrzeć w twoje piękne oczy koro cie nie widzę ! ? – nie mogłam przestać się śmiać , powaga w jego głosie mnie powaliła. Wtuliłam się w misia. – Natychmiast go z stąd zabieraj, _ wykrzyczał oburzony i próbował mnie z nim rozdzielić.

- Nie – powiedziałam nie przestając się śmiać i próbując walczyć z Liamem o mojego misia- on jest mój. – puścił go, a  to mnie zdziwiło. Odchyliłam misia , tak aby móc zobaczyć co robi Liam

- Mam cię – wplótł ręce w moje włosy, przyciągnął do siebie i wbił swoje usta w moje, a dopiero kiedy się od siebie oddaliliśmy mogłam zaczerpnąć świeżego powietrza.- A jego już nie potrzebujemy. – oddał pluszaka dziewczynce ,która przechodziła obok.- Koniec przerwy.

- Dlaczego oddałeś pana Kubusia ?

- pana Kubusia ? miałaś go ledwo 10min. I już zdążyłaś go nazwać ? a do mnie ciąle mówisz po imieniu! Jesteśmy ze sobą 2 lata i nigdy nie usłyszałem od ciebie ‘kochanie’ czy czegoś takiego – zastanowiłam się przez co zapadła chwilowa cisza.

- to co innego.

-Wykończysz mnie. . .  chcę pójść na tą – wskazał na karuzelę skąd dobiegały najgłośniejsze krzyki.

- I kto tu kogo wykończy ? – zapytałam z przerażeniem w głosie.

- Nie martw się, Bedze fajnie. . . – zaciągnął mnie na nią siłą.- Nie bój się , siadaj – wskoczył do wagoniku i pokazał że mam zająć miejsce przy nim.

- Mam złe przeczucia. . . –ale i tak wsiadłam.

- No to ruszamy –karuzela zaczęła się kręcić – Widzisz wszystko jest fajnie – powiedział z uśmiechem , który w następnej minucie całkowicie zniknął ,a następnie zastąpiło go przerażenie. Oboje zaczęliśmy strasznie krzyczeć., a kiedy tylko to zło się zakończyło Liam wybiegł z niej jak oparzany.

- Liam , dobrze się czujesz ?- był cały blady i spocony

- Jest źle – powiedział i złapał mój kapelusz , po czym od razu w niego zwymiotował. – Przepraszam. .

- po prostu zabierz mnie do domu.